Κάπου εκεί, ανάμεσα σε ξεχασμένους επαρχιακούς δρόμους, μπορεί να κάνεις και κάτι που φαίνεται παράξενο: να βάλεις “όπισθεν”. Όχι από λάθος. Από ανάγκη. Γιατί συνειδητοποιείς ότι όσο προχωράς σε νέους τόπους, τόσο πιο πίσω σε πάει η ψυχή σου. Πίσω σε καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας, σε μυρωδιές σε ξεχασμένους φίλους. Όσο κοιτάς μπροστά από το παρμπρίζ, η καρδιά κοιτά πίσω από το καθρεφτάκι.

Η όπισθεν, τότε, δεν είναι απλώς μια κίνηση, γίνεται μια ιδιότυπη ταχύτητα του νου ένας τρόπος σκέψης.  Μια υπενθύμιση ότι η εξερεύνηση δεν αφορά μόνο τον έξω κόσμο, αλλά και τις ξεχασμένες πλευρές του εαυτού μας. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο ουσιαστικό νόημα του ταξιδιού: να φτάνεις σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει, αλλά να νιώθεις βαθιά ότι κάπου τα ήξερες. Ότι σε περίμεναν.